Dit heb IK gemaakt!

Ze wijden hun dagtaak aan het maken en verpakken van de mooiste en heerlijkste pralines en chocoladefiguren. En ze hebben autisme. Vandaag hingen ze hun schorten aan de kapstok, want er wordt geproefd, gekeurd en gestemd. Veertig nieuwe proefpralines staan op tafel. Voor elke proever ligt een scoreblad. De ambachtsmannen- en vrouwen degusteren bedachtzaam. Hans, die in het atelier doorgaans vrij onopvallend aanwezig is, recht zijn rug. Hij maakte ze immers, die proefpralines. Als een rasechte Sergio Herman keurt hij, geeft commentaar. Anneleen ziet een glans op zijn gezicht. Verrassende nieuwe smaken worden gekeurd en gescoord. De keuzes worden gemaakt. Een nieuw gamma wordt geboren. En Hans? Die ging naar huis met een brein vol ideeën en kwam een dag later met een extra prototype opzetten.

Hans is een senior medewerker in ons atelier, vertelt Anneleen. Ze herinnert zich de dagen waarop hij met kookboeken onder de arm op het werk aankwam. De man bruiste van de ideeën die in het atelier konden worden uitgeprobeerd. Toen hij serieus met zijn gezondheid begon te sukkelen, ging zijn aandacht voor een langere tijd een andere kant op. Tot die dag, toen er ineens opnieuw een voorstel kwam voor een pralinevulling. Zijn creatie werd enthousiast onthaald. TWERK neemt ze op in haar gamma. De vormen zijn besteld. Het is aftellen nu, in spanning, om aan de productie te kunnen beginnen.

We kijken uit naar dat ogenblik, zegt Anneleen. Als de bestelde vormpjes geleverd zijn, kan Hans nadenken over het perfecte vormpje voor zijn creatie. En dan krijgt het snoepje van Hans een unieke naam. Ik ben benieuwd naar de namen die Hans daarvoor zelf in gedachten heeft.

Wij creëren dat hier samen

‘Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is dat onze chocolatiers en inpakkers ervaren dat hun creaties van ons samen zijn’, zegt Anneleen. ‘Ik vertel vaak het verhaal van één van onze medewerkers, een jonge vrouw, die me op een dag gloeiend van trots een ontwerptekening van een doos toonde. Dit heb ik gemaakt, glunderde ze me toe. Ze had één bloemetje van het ontwerp ingekleurd, en dat was perfect. Perfect voor haar, perfect voor mij. Op dat moment werd het me zo duidelijk: het is ontzettend belangrijk dat wat wij maken van ‘ons’ is, van ons samen.’

Het effect op de medewerkers?

Anneleen ziet enthousiasme bij haar collega’s: trots en blijdschap dat hun inbreng gevraagd en gewaardeerd wordt. Hier wil ik meer van. De stappen die we nu hebben gezet, mogen wat mij betreft de aanmoediging zijn om nog meer verbindingen te leggen tussen de identiteit van onze medewerkers en die van onze producten. Die pralines, die moeten van ons allemaal zijn!

Ja, zegt ze nog: dat is een werk van dagelijkse aandacht, van geduld en vertrouwen. Precies dat is wat begeleiders in de sociale economie drijft: stap na stap bijdragen aan een team van medewerkers waarin iedereen zich gezien, gewaardeerd en gesteund voelt.

Elke medewerker heeft het recht om te ervaren dat hij sterk genoeg is, op welke manier dan ook. Om in zijn waarde gezien en gelaten te worden. Om op het werk veel momenten te mogen beleven waar hij of zij zich gewaardeerd voelt en daar blij van wordt. Dat moet de essentie zijn van werken in de sociale economie, vindt Anneleen. En die essentie komt tot uitdrukking in zorgvuldige aandacht en kleine keuzes die een groot verschil maken.